Een Zee van Geluk

Het was woensdagavond, halverwege ons zonnige padelavontuur met OKRA Padel Limburg. De dagen vloeiden zachtjes in elkaar over, gevuld met zon, sport en vriendschap. Maar deze dag zou een bijzondere wending krijgen — een teder moment dat we niet snel zouden vergeten.

Marina, onze kranige 90-jarige reisgezel met een twinkeling in haar ogen, had me toevertrouwd dat ze nog één droom had: nog eens met een man de zee in gaan. “Niet met een man,” verduidelijkte ze met een guitige lach, “maar in de zee, samen met mannen.” Haar wens was simpel, maar o zo betekenisvol.

Die ochtend aan het ontbijt deelde ik haar droom met Aime en Marleen. Zonder aarzelen sloegen zij hun handen ineen en besloten: dit zou geregeld worden. En hoe! Niet zomaar één begeleider, maar een heel peloton aan galante heren werd opgetrommeld. Om 14u30 verzamelden we aan het zwembad, klaar voor een kleine ceremonie van levensvreugde.

Marina, omringd door haar charmante escorte, werd als een koningin naar de zee geleid. Zodra haar voeten de zilte golven raakten, liet ze zich achterover in het water vallen — gedragen door sterke armen en een lach die haar hele gezicht verlichtte. Ze zweefde in het warme zeewater, alsof de oceaan haar even jong maakte, even zorgeloos.

Sommigen beweerden dat er warme stromingen voelbaar waren, maar die kwamen volgens anderen misschien van iets minder poëtische oorsprong — een knipoog naar de realiteit die ons allemaal verbindt. Maar dat maakte het moment er niet minder magisch op.

Marina straalde. Ze genoot met volle teugen van het water, de aandacht, en de liefdevolle sfeer. En wij? Wij stonden erbij, met natte voeten en warme harten. Want dit was waar onze reis om draaide: het vieren van het leven, van elkaars dromen — groot of klein.

En ergens, in de rimpelingen van de Middellandse Zee, bleef die ene middag zachtjes voortleven, als een stille belofte dat het leven, zolang je het samen beleeft, altijd een beetje romantisch is.